31. අවසාන මොහොත

මහා ඉස්පිරිතාලයේ
පලන්චි ඇඳක් මත
වර්තමානය බොඳ වෙලා ඇදවැටුණ
අවසාන සිහිනයෙන්
පන්සලේ බිතුසිතුවම
කරුණාවෙ පාටින් පාට කර නිමකරන
අපේ සිත්තර ගුරුන්නාන්සේ
නුඹේ රුව
අනේ ඇටසැකිලි සිතුවමක් සේය දැන්
පරණ වෙද පොතක
සනිටුහන් වුණ


නාරන් ගහේ
අවසාන ගෙඩිය නෙළාගෙන
ගෙනාවෙමු අපි නුඹට
සන්සාරයේ දුර ගෙවාගෙන


මේ නාරන් ගෙඩිය
මේ මහා පෘථිවියයි
එහි
බටහිර බික් ගලවගෙන
හෙමි හෙමින් වීර්යය වලඳන්න
ජීවිතය
තවත් මොහොතකට ලැබෙනු නිසැකය
පෝෂණය වැඩි හෙයින්.


පින්සලේ හිසකෙස් අගට
ආදරය අරගෙන
මේ දිවයින මත
නුඹ ඇන්ද වටිනා ම සිතුවම
නුඹේ දරුවන්ය.
ණයට ගත්
රුපියල් සදිසි ඇස්වලින් උන්
බලා හිඳිති
ගල් ගැසී නුඹ දෙස ම


පන්සලේ
උළුවහු ලතාවල හැම තැන ම
නුඹේ සිතුවිලි, හැඟුම්
සදාකාලෙට මල් ලෙසින් පිපිලාය.
පින්සල් කූරු සදිසි
නුඹේ අත් දෙක
රන් සෑ ම බැන්දේය.
වඩම්මාගෙන ඇවිත් කොත
අපේ හිස මුදුනේ ම
පැලැන්දුවේය.
වෙසතුරු රජතුමා
දරුවන් දන් දෙනා දවස
හොරෙන් හඬ හඬා පාට කෙරූ හැටි නුඹ
හදවතේ මළ නොකන තැන
හැමදාටම රැදිලාය.


ගුරුතුමා
නුඹේ පසුපස ම 
අපේ දුප්පත් ගම්මානයට පැමිණි
අපි නුඹේ ගෝලයින්
ජීවිතේ බිතු මත අද
කටු සිතුවම් ව ඇලවිලා ගිය.
කුමන පාටකින් වුව
නුඹේ රූපය ම පමණක්
සදාකාලෙට
ඇඳ නිමාකරගත
නොහැකි ව !